Αντώνης Φωστιέρης, «Η πανσέληνος»
 Τίποτα τίποτα από σένα πια ουρανέ
 Απ’ όπου πιάστηκα γκρεμίστηκα με κρότο
Απ’ την αέρινη σκεπή σου με τα όστρακα
 Τη σκουριασμένη αρμαθιά των άστρων σου·
Ένα φεγγάρι δυσανάλογο ανατέλλει μέσα μου
Ογκώνεται επικίνδυνα στις κορυφογραμμές μου
 Θα βγει πανσέληνος συντρίβοντάς με.

Πηγή : Andro.gr [ https://www.andro.gr/empneusi/full-moon-poems/5/ ]

 

"Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, όταν είναι πανσέληνος." Το Αστέρι κι η Ευχή - Ευανθία Ρεμπούτσικα, Έλλη Πασπαλά

 

" Ένας δρόμος η Ιθάκη", {Ελένη Σωφρονίου Στρατή} ... """Τόσα νησιά, τόσοι βυθοί, τόσες Ιθάκες κι όμως δεν έφτασες ποτέ σου στην καρδιά σου στ’ άδεια λιμάνια σου γυρόφερναν οι βάρκες κρατώντας πάντα κλειδωμένα τα κλειδιά σου.""" https://www.ekdoseisglauka.gr/poiisi-enas-dromos-i-ithaki/

 

Πάλι ανοίγεις χίλιους χάρτες στα σκοτάδια
κι εκεί στην άκρη του σταθμού κάτι γυρεύεις
μα όλο φτάνει η ζωή με χέρια άδεια
κι εσύ προσμένοντας, τον χρόνο σου ξοδεύεις.

Πάλι βυθίζονται καράβια στο λιμάνι
κι εσύ μετράς, ξαναμετράς νεκρά ταξίδια
όπως μετράνε τα ψιλά τους οι ζητιάνοι
δίπλα από κάτι σκουριασμένα αγαλματίδια.

Πάλι θα τρέξει ο καιρός, χωρίς εσένα
κι εσύ θα ψάχνεις στα λιμάνια σου λιμάνι
και θα γυρεύεις τ’ αταξίδευτα τα τρένα
σ’ ένα σταθμό που η ζωή, ποτέ δε φτάνει.

Τόσα νησιά, τόσοι βυθοί, τόσες Ιθάκες
κι όμως δεν έφτασες ποτέ σου στην καρδιά σου
στ’ άδεια λιμάνια σου γυρόφερναν οι βάρκες
κρατώντας πάντα κλειδωμένα τα κλειδιά σου.

Ταξίδι η μοίρα κι ένας δρόμος η Ιθάκη
με δίχως όχθες, κιγκλιδώματα και φράχτες
και η ζωή, ένα μικρό παραθυράκι
που κλείνει έξω και δειλούς και λιποτάκτες.

Κανείς δεν μπορεί να με πληγώσει χωρίς τη συγκατάθεσή μου. (Μαχάτμα Γκάντι)

 

Είναι τόσο μικρή η ζωή! Ούτε τον εαυτό σου δεν προλαβαίνεις να γνωρίσεις. Ούτε ακόμα να χορτάσεις αυτή τη γλυκιά προσμονή για όλα αυτά, που έτσι κι αλλιώς, το ξέρεις πως δε θα ‘ρθουν. (Αλκυόνη Παπαδάκη)

 

"Η φύση έχει την πιο ωραία μνήμη ... φοράει το ίδιο φως..." (Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ)