Νάρκισσος, του Όσκαρ Ουάιλντ (Oscar Wilde)

Όταν ο Νάρκισσος πέθανε,η λιμνούλα στην οποία καθρεφτιζόταν έβαλε τα κλάματα. Οι Νύμφες Ορειάδες τη συμπόνεσαν. Είχε δίκιο να κλαίει καθώς έχασε έναν τόσο όμορφο σύντροφο.
-Ήταν όμορφος ο Νάρκισσος ; ρώτησε η λιμνούλα.
-Και ποιος άλλος μπορεί να το ξέρει αυτό καλύτερα από εσένα; αποκρίθηκαν οι Ορειάδες.
Από μας περνούσε μόνο από μπροστά χωρίς να μας δίνει καθόλου σημασία. Εσένα αναζητούσε πάντοτε,και ξάπλωνε στην όχθη σου, έσκυβε και κοίταζε τα νερά σου και καθρέφτιζε την ομορφιά του.
Κι η λιμνούλα απάντησε:
-Εγώ όμως τον Νάρκισσο τον αγαπούσα,γιατί όταν έσκυβε από την όχθη μου και καθρεφτιζόταν, έβλεπα μέσα στα μάτια του την δική μου ομορφιά.